Gofry norweskie

Postanowiłam dziś upiec gofry, gdy zaczęłam szukać o nich informacji w Internecie zaskoczyła mnie ilość rodzajów gofrów, ich kształtów oraz sposobów podania. Ciekawa jest też sama historia ich powstania, która sięga czasów średniowiecza. Chciałam przedstawić jak to z tymi goframi było….

Wafle to maślane lub drożdżowe ciasto pieczone w specjalnej gofrownicy, ich skład oraz kształt gofrownicy różni się w zależności od tradycji kulinarnych danego kraju. 

W średniowieczu smażono płaskie placki (zwykle z mieszanki jęczmienia i owsa) pomiędzy dwoma płaskimi płatkami żeliwnymi. W 13 wieku pewien rzemieślnik wpadł na pomysł wykucia płyty do pieczenia lub "żelazka", które odtwarzają strukturę plastra miodu. Słowo wafla oznacza "kawałek pszczelego ula." Inne wczesne projekty gofrownice przedstawiały krajobrazy, herby i symbole religijne. Ciasto jest umieszczane w płytach na zawiasach, które następnie mogą być spłaszczone i pieczone w palenisku i dzięki rączce mogą być odwracane. 

Gofry były sprzedawane przez ulicznych sprzedawców podczas uroczystości religijnych, producenci mogli sprzedawać swoje gofry przed wyjściem do kościoła. Przez lata, pojawia się coraz więcej dostawców co doprowadzało do licznych konfliktów do tego stopnia że król Francji Karol IX (1560-1574) nakazał aby: Sprzedawcy pozostawali w odległości 6 metrów od siebie.

W 16 wieku gofry były dostępne dla wszystkich grup społecznych. Wykonane z wody i mąki niezbyt dobrej jakości były jedzone przez ubogich w czasie niedobory chleba. Do wafli dla klasy uprzywilejowanej dodawano jaja, mleko i miód. 

W 1620 roku holenderski "wafle" przyjeżdżają do Ameryki za sprawą pielgrzymów, którzy spędzali czas w Holandii przed rozpoczęciem rejsu do Ameryki.

W 1869 roku Cornelius Swarthout Troy, w Nowym Jorku, otrzymał patent na pierwszą gofrownice. Opisany jako "urządzenie do wypieku wafli" po rozgrzaniu metalowej gofrownicy na kuchence węglowej należało wlać ciasto na patelni, zamknąć pokrywę i po kilku minutach obrócić patelnie i piec z drugiej strony. Staje się to coraz bardzo popularne. Rocznica patentu jest obchodzona jako National Waffle Day.

Gofry i gofrownice dzisiaj.

W roku 1911 General Electric wprowadza na rynek pierwszą gofrownice zaprojektowaną przez Tomasza J. Stackbecka, która posiada wbudowany termostat który zapobiegał przypaleniu gofrów. Dzisiejsze gofrownice mają zasadniczo takie same mechanizmy, ale są znacznie lżejsze i mają różne fantazyjne wzory (kwiaty, Mickey Mouse, Hello Kitty) i płyty, które są zdejmowane do mycia lub do zmiany wzorów. W roku 1930 gofrownice stać się standardowym wyposażenia kuchni. 

W roku 1964 "Belgijski gofry" zadebiutowały na targach w Nowym Yorku. Maurice Vermersch sprzedaje żony przepis na „gofry Brukselskie”, były to puszyste drożdżowe gofry serwowane z truskawkami i bitą śmietaną. Zdając sobie sprawę, z tego, iż większość Amerykanów nie wie, gdzie jest Bruksela zmieniono nazwę na gofry belgijskie.

Gofry doczekały się nawet swoich świąt. International Waffle Day  (Międzynarodowy Dzień Gofrów) obchodzony jest 25 marca. National Waffle Day( Narodowy Dzień Gofrów obchodzony)  jest 24 sierpnia a National Waffle Week (Narodowy Tydzień Gofrów) obchodzony jest w drugim tygodniu września.

Rodzaje:

Amerykańskie gofry są zwykle podawane jako słodkie jedzenie na śniadania, zwieńczone masłem i różnymi syropami, ale występują również w wielu smakowitych potraw, takich jak smażony kurczak i gofry czy gofry z frytkami. Mogą być również podawane jako deser, zwieńczone lodami i inne różne polewy. Na ogół są one cieńsze niż belgijskie wafle. Thomas Jefferson przyniósł gofrownice z Francji a waflowe przyjęcia popularne pod koniec XVIII wieku.

Belgijskie lub brukselskie gofry są przygotowywane z ciasto drożdżowego. Na ogół, ale nie zawsze są cienkie, lekkie i bardzo chrupiące. Są one łatwe do odróżnienia od Liège Waffles, które mają boki prostokąta. W Belgii najczęściej gofry serwowane są ciepłe przez ulicznych sprzedawców, najczęściej posypywane cukrem, ale na obszarach turystycznych mogą być serwowane z dodatkiem bitej śmietany, owoców lub kremu czekoladowego

Wafel Liège to odmiana wafli belgijskich, nazwa pochodzi od miasta Liege położonego we wschodniej Belgii. Są one bogatsze, gęstsze i słodsze od tych tradycyjnych. Jest to najczęstszy rodzaj wafli dostępne w Belgii i jest przygotowany w postaci zwykłej, waniliowej i cynamonowej, który jest serwowany przez ulicznych sprzedawców w całym kraju.

Skandynawskie gofry są popularne w całej Skandynawii, szczególnie w Szwecji, są cienkie, wykonane w gofrownicy o kształcie serca. Najczęściej są słodkie, serwowane z bitą lub kwaśną śmietaną i dżemem truskawkowym lub malinowym, albo po prostu z cukrem, na górze. W Norwegii, brązowy ser jest również popularnym dodatkiem. Podobnie jak naleśniki, są tacy, którzy wolą gofry na słono z dodatkiem na przykład sera pleśniowego. W Finlandii, słone dodatki są rzadkością, do gofrów dodawany jest najczęściej dżem, cukier, bita śmietana lub lody waniliowe. Szwedzki tradycje smażenia wafli sięgają co najmniej 1400 roku. 25 marca obchodzony jest  Våffeldagen czyli dzień wafli, słowo to jest podobne do Vårfrudagen które oznacza Święto Zwiastowania i również jest obchodzone tego dnia.

Stroopwafels to wafle holenderskie są one cienkie i maja wypełnienie. Po raz pierwszy wykonane zostały w mieście Gouda Holandii w 18 lub 19th, na początku znano je tylko w tym mieście. Ciasto na gofry jest wykonane z mąki, masła, brązowego cukru, drożdży, mleko i jaja. Każda gospodyni jednak ma swoją własna recepturę, która jest przekazywana z pokolenia na pokolenie. Średniej wielkości kulki są kładzione na gofrownice jest ona płaska i rożnie się znacznie o tych w naszych sklepach. Kiedy wafel upiecze się i gdy jest jeszcze ciepły, to przecina się go na dwie połowy i przekłada wypełnieniem i składa dwie połówki. Wypełnienie wykonane jest z syropu, brązowego cukru, masła i cynamon, Są one popularne w Belgii i Holandii.

Mój przepis na gofry w Norweskim stylu:(10-12 gofrów)

100 g masła lub oleju,

4 jajka,

5 łyżek cukru (lub więcej, jeśli mają być bardziej słodkie),

5 dl mleka,

½ łyżeczki zmielonego kardamonu* (opcjonalnie),

½ łyżeczki kurkumy* (dla koloru, opcjonalnie),

4 dl mąki,

1 łyżeczka proszku do pieczenia.

* Kardanom jest bardzo często i chętnie dodawany do potraw w kuchni norweskiej, szczególnie do naleśników oraz gofrów. Więcej informacji o tej przyprawie w jednym z kolejnych postów.

* Kurkuma jest „szafranem” dla ubogich, jest znacznie tańsza od szafranu, ale nie ma wyrazistego smaku, więc może być dodawana zarówno do potraw słodkich jak i słonych. Potrawy z kurkuma mają ładny żółty kolor. Więcej o kurkumie postaram się napisać w kolejnym poście.

1. Oddzielić białka od żółtek.

2. Wymieszać wszystkie składniki oprócz białek i odstawić ciasto na około 30 minut.

3. Po 30 minutach ubić białka na sztywno oraz powoli dodawać do reszty ciasta.

Ubite białka są gwarancją lekkości oraz puszystości gofrów. Gdy nie chce nam się ubijać białek to można połączyć wszystkie składniki od razu, ale ważne jest, aby odstawić ciasto na około 30 minut by odpoczęło.

Ja bardzo często robię gofry bez cukru, po upieczeniu można je zjeść np. z serem lub szynką, a nie koniecznie na słodko.

Gdy zostanie nam spory zapas gofrów to warto je zamrozić, można je potem wyjąć o odgrzać w piekarniku, są tak samo pyszne jak świeże.

Smacznego.

Zdjęcia Stroopwafels